நான் அவனை எடுத்துக் கொள்ளட்டுமா?

டேவிட் ரோபர் என்ற அறிஞர் கல்லூரியில் படிக்கும்போது அவரோடு ஒரு இளைஞன் படித்தான். அவன் திருமணமானவன். அந்த ஆண்டு இரண்டு சோகங்கள் அவனைத் தாக்கியது. ஒன்று அவனது மகன் இறந்தான். ஒரு சில மாதங்களில் அவனது மனைவியும் புத்தி பேதலித்து இறந்துவிட்டாள். அதிலிருந்து இவனும் சோகமயமாகவே காட்சியளித்தான்.

இந்த நிலையில், ஒருநாள் நண்பர்கள் இருவரும் சாலையில் பேசிக்கொண்டே நடந்துகொண்டிருந்தனர். அங்கே ஒரு இடத்தில் சாலையோரம் ஒரு நான்கு அல்லது ஐந்து வயது மதிக்கத்தக்க ஒரு சிறுவன் அழுதுகொண்டிருந்தான். அவனுடைய தாய் அவனை அதட்டிக் கொண்டிருந்தாள்.

நண்பர்கள் இருவரும் அதைப் பார்த்துக்கொண்டு இருந்தனர். அந்தப் பையன் கடையில் ஏதோ வாங்கித் தரக் கேட்டு அடம்பிடித்தான். அவனது தாயோ முதலில் சாதாரணமாக சத்தம் போட்டுக்கொண்டிருந்தவள் பிறகு அவனது பிடிவாதம் கண்டு சபிக்க ஆரம்பித்தாள். கெட்ட வார்த்தைகள் கொண்டு ஏசத் தொடங்கினாள். பின்னும் அவன் பிடிவாதம் பிடிக்கவே இழுத்துப் போட்டு உதைக்கத் தொடங்கினாள்.

டேவிட் ரோபரது நண்பர் திடீரென அந்த சிறுவனது அருகே சென்று அவனைத் தூக்கி கையில் வைத்துக் கொண்டார். அவன் கண்ணீரைத் துடைத்து அவனுக்கு முத்தஞ் செய்து கடைக்கு கூட்டிப் போய் அவன் கேட்ட அந்தப் பண்டத்தை வாங்கிக் கொடுத்து பின்னர் அவனை அவனது தாயருகே கொண்டு வந்து இப்படிக் கேட்டார். “நீங்கள் இவனை விரும்ப வில்லை என்றால் சொல்லி விடுங்கள். நான் இவனைக் கொண்டு போய் வளர்க்கிறேன். சொல்லுங்கள். அவனை நான் எடுத்துக் கொள்ளட்டுமா?” கேள்வி கேட்டதும்தான் தாமதம். அவள் அழத் துவங்கினாள். அழுது கொண்டே இருந்தாள்.

வெகுநேரம் கழித்து அவள் அழுது முடித்தபிறகு, நண்பர் மறுபடியும் அந்தப் பையனை அவளிடம் கொடுத்த போது அவள் கண்கள் தெளிவாகியிருந்தன. கையெடுத்துக் கும்பிட்டாள். எதையோ புரிந்துகொண்ட உணர்வு தெரிந்தது அந்தக் கண்களில்.





.

	Tweet

பதிவுகளை இலவசமாக இமெயிலில் பெற