அழுதால் மனப் பாரம் குறையும்

அந்த ஊரில் இளம்பெண் ஒருத்தி இருந்தாள். அவளுடைய கணவன் இராணுவத்தில் பணிபுரிந்தான். எதிரிகளிடமிருந்து நாட்டைக் காக்கும் பணிக்காக போர்க்களம் சென்றிருந்தான் அவன்.

கைக்குழந்தையுடன் இருந்த அவள் தன் கணவனின் வருகைக்காக ஆவலுடன் காத்திருந்தாள். போர்க்களத்தில் கொல்லப்பட்ட அவனுடைய உடல்தான் வந்து சேர்ந்தது.

தன் கணவனின் உடலைக் கண்ட அவள் அதிர்ச்சி அடைந்து பித்துப்பிடித்தவள் போல் ஆனாள். யாரிடமும் ஏதும் பேசாமல் அமைதியாகிவிட்டாள்.

உறவினர்கள் எல்லோரும் வந்து சேர்ந்தனர். கணவனின் பூத உடல் கடைசி மரியாதைக்காக நடுக் கூடத்தில் கிடத்தப்பட்டிருந்தது. உறவினர்கள் அனைவரும் கதறி கதறி அழுது கொண்டிருந்தனர். ஆனால் அவளோ அழாமல் சூனியம் கொண்டவள்போல் வெறித்துப் பார்த்துக்கொண்டே அமைதியாக இருந்தாள்.

அப்போது அங்கிருந்த ஒரு மூதாட்டி " வாய்விட்டு அழுதால்தான் இவள் மனப் பாரம் குறையும். இப்படியே பித்துப் பிடித்தவள் போல் இருந்தால் இவளும் கூட இறந்துவிடுவாள். இவளின் கைக்குழந்தையின் நிலையும் பரிதாபமாகிவிடுமே. யாராவது ஏதாவது செய்து அவளை அழ வையுங்கள். அழ வையுங்கள் " என்று கூப்பாடு போட்டாள்.

சிலர் முன்வந்து அவளை அழவைக்க என்னவெல்லாமோ செய்து பார்த்தனர். அவளோ அழவில்லை. நேரமும் கடந்து சென்றுகொண்டே இருந்தது. வெகுநேரமாயிற்று. எந்த மாற்றமும் ஏற்படவில்லை.

கடைசியாக, அங்கிருந்த ஒரு சிறு பெண் விளையாடிக்கொண்டிருந்த அவளின் கைக்குழந்தையை எடுத்து வந்து அவள் மடியில் வைத்தாள். அவ்வளவுதான். தன் குழந்தையைப் பார்த்த அவளின் சோகம் எல்லை மீறியது. " மகனே! நம்மைத் தவிக்கவிட்டுப் போய்விட்டாரே உங்கப்பா! நான் என்ன செய்வேன்" என்று குலுங்கிக் குலுங்கி அழத்தொடங்கினாள்.



'அன்பிற்கும் உண்டோ அடைக்குந் தாழ்!'







.

	Tweet

பதிவுகளை இலவசமாக இமெயிலில் பெற